Op 3 april j.l. hadden drie scholen: de Ynset uit Rottum , de Schakel uit Rotsterhaule en het Trijegeaster
Honk uit Ousterhaule, een uitwissel carrousel met leerlingen vanaf de leeftijd van zeven jaar tot aan de
twaalfjarigen. Dit is in het kader van het Archipelproject, waarbij de drie Ambionscholen samenwerken om activiteiten aan te bieden aan de leerlingen.
Ook ik kreeg een groep met tien kinderen toegewezen. Mijn naam is Betty Posthumus, docente GVO (
godsdienstig vormend onderwijs). Met uw kosteres Roelie maakte ik een afspraak en op zaterdag,
dertig maart, ontmoeten wij elkaar en liet zij mij uw kerkje zien.
Zo kreeg ik een goede indruk wat er allemaal mogelijk was. Van huis uit ben ik docente christelijke
basisschool maar de laatste twintig jaar ook pastor in o.a. Verzorgingshuis Talma Hiem te Balk en
docente GVO bij het openbaar onderwijs.
Op de woensdagmiddag kreeg ik dus een groep met tien kinderen van drie verschillende openbare
scholen. We hebben eerst de kerk rondom bekeken. De begraafplaats met hele oude maar ook pas
gedolven graven. Oud en heel erg jonge mensen die daar waren ter aarde besteld . Daar werd goed over
nagedacht door de jeugd. Ook de kerk gebouwd op een kleine terp en de reden ervoor. Daarnaast het
gegeven van de ouderdom van de kerk, de toren enz. Voordat we het wisten was er al een dik half uur
voorbij van de vijf kwartier.
De binnenkant van de kerk vonden de kinderen helemaal interessant. De preekstoel, het doopvont, het
orgel, het trouwbankje waarop twee leerlingen door mij getrouwd werden. De oude letters voor het
psalmen bord. De kinderen kwamen ogen en oren te kort. Ook de grafstenen en het liedboek. Niets
werd vergeten.
Ter afsluiting, waar eigenlijk helemaal niet meer veel tijd voor was, hadden we een creatieve opdracht.
Een kerk getekend op een a-drie vel en twee velletjes met allemaal dingen die in wel of niet in de kerk
thuis hoorden, uitknippen en bij de kerk plakken. Een tekening was van Sint Nicolaas. Hoort hij wel of
niet in de kerk thuis. Tja, hij verteld van God ,dus ja. Toen was het al weer tijd en we hadden nog een
ding niet gedaan. Bijna vergeten. Maar gelukkig toch………. KLOKLUIDEN!!
En dat was echt het hoogtepunt. Niet op de halve of hele uren had Roelie me verteld want dan raakt het
dorp in de war. En zo geschiedde.
Zelfs de jufs en ouders die de kinderen ophaalden wilden graag even aan het koord trekken.
Vorige week toen ik weer op een van de scholen les gaf kwam het klokluiden nog weer ter sprake. Dat
was echt het hoogtepunt.
Dus wanneer u over een paar weken weer een heleboel kabaal hoort dan weet u het alvast: er is weer
een Archipelmiddag aan de gang.
Met vriendelijke groet, Betty Posthumus.